Ik heb Wilfred twee keer ontmoet. Een keer op de verjaardag van zijn zusje, Esther, die bij mij in de klas zat en waar ik mijn eerste klasgenoot-verjaardagsfeestje ooit vierde. Bij het 'zakdoekje leggen' won ik een oranje agenda (met spiraalruggetje) die Wilfred me ter hand stelde. Ik heb er ooit maar één ding in geschreven: op 13 februari 'geen vlees meer eten', want mijn ouders hadden bedacht dat het pedagogisch wel verstandig zou zijn als hun zoon behalve gehaktballen ook ander vlees zou leren eten. Dat vond ik zo verschrikkelijk akelig (draadjesvlees, bah) dat ik reikhalzend uitzag naar de dag waarop dat niet meer hoefde, en dat schreef ik dus in 'Wilfreds agenda'.
Niet lang daarna zag ik Wilfred bij de Hillegoms bibliotheek, waar ik als zesjarige een praatje maakte met 'de grote broer van Esther'. Ik weet nog precies waar: bij de laatste kast links voor het 'podium' achterin de leeszaal boven, waar de 'blokboekjes' werden bewaard. Ik denk dat Wilfred een jaar of vijftien geweest moet zijn, in mijn ogen al bijna volwassen. Om zo'n grote broer te hebben, dat leek me wel wat! Helaas moest ik het met twee zussen stellen. Ook lief, maar toch anders.
Een groet aan Wilfred van iemand die hij zich ongetwijfeld totaal niet meer kan herinneren. Maar andersom wel. Een kindergeheugen zit raar in elkaar.
Na een leven als voetbaljournalist, voetbalpromotor (in Amerika en Nederland) en hoofd communicatie van de KNVB stop ik sinds 2004 mijn ziel en zaligheid in vernieuwingen (innovaties) in het MKB. Bij Syntens ben ik begonnen als manager corporate communicatie. Sinds 2009 mag ik mij innovatiepromotor noemen, een droombaan!
Ik ben daarnaast onbezoldigd voorzitter van het Genootschap Vrienden van Hans Blokzijl, spindokter van het Kabinet van Vernieuwing, supporter in hart en nieren van NEC en betrokken bij tal van duurzaamheidsinitiatieven.
Ik heb Wilfred twee keer ontmoet. Een keer op de verjaardag van zijn zusje, Esther, die bij mij in de klas zat en waar ik mijn eerste klasgenoot-verjaardagsfeestje ooit vierde. Bij het 'zakdoekje leggen' won ik een oranje agenda (met spiraalruggetje) die Wilfred me ter hand stelde. Ik heb er ooit maar één ding in geschreven: op 13 februari 'geen vlees meer eten', want mijn ouders hadden bedacht dat het pedagogisch wel verstandig zou zijn als hun zoon behalve gehaktballen ook ander vlees zou leren eten. Dat vond ik zo verschrikkelijk akelig (draadjesvlees, bah) dat ik reikhalzend uitzag naar de dag waarop dat niet meer hoefde, en dat schreef ik dus in 'Wilfreds agenda'.
BeantwoordenVerwijderenNiet lang daarna zag ik Wilfred bij de Hillegoms bibliotheek, waar ik als zesjarige een praatje maakte met 'de grote broer van Esther'. Ik weet nog precies waar: bij de laatste kast links voor het 'podium' achterin de leeszaal boven, waar de 'blokboekjes' werden bewaard. Ik denk dat Wilfred een jaar of vijftien geweest moet zijn, in mijn ogen al bijna volwassen. Om zo'n grote broer te hebben, dat leek me wel wat! Helaas moest ik het met twee zussen stellen. Ook lief, maar toch anders.
Een groet aan Wilfred van iemand die hij zich ongetwijfeld totaal niet meer kan herinneren. Maar andersom wel. Een kindergeheugen zit raar in elkaar.