Paul Broekhof: Mossennest zegt mij niets

Beste klasgenoten,

Als ik jullie herinneringen doorlees, neem ik mijn petje drie keer af voor het ijzeren geheugen waarover de meesten van jullie blijken te beschikken. Mossennest? Het zegt me (ook nu!) helemaal niets. Waren meisjes werkelijk zo belangrijk voor ons destijds, of hebben ze dat belang met terugwerkende kracht verworven?

Als ik bij mijzelf te rade ga, en het maakt niet uit hoe lang ik daarover doe, kom ik tot een schamele oogst. Ik herinner mij een vriend uit de vierde klas die naar Vlaardingen verhuisde, Wim Gottenbos, die als enige persoon ooit zich nooit vergiste als hij mij of Kees tegenover zich had. Zelfs als wij met onze rug naar hem toe stonden, wist hij de tweeling Broekhof uit elkaar te houden.

Toen we in de vijfde (?) zaten, kwam mijnheer Hazelkamp naar de Jozefschool. Om redenen die mij toen (en nu nog steeds) volstrekt onduidelijk waren, vonden wij hem absoluut ongeschikt voor onze school en hebben zelfs als klas “Staken!Staken!” gescandeerd om ons ongenoegen te uiten. Hoe fout kun je als kind zijn? Ik vind hem nog altijd de beste onderwijzer die we in die zes jaren gehad hebben.

Een heel andere herinnering speelt zich af in het schapenhok van het (destijds) nieuwe zwembad (de Vosse?). Charles Bijwaard bleek daar van duidelijk zichtbaar schaamhaar voorzien, iets wat hem mijlen voorsprong gaf op de rest van ons en in onze ogen meteen verklaarde waarom hij wel succes bij de meisjes had.

Verder blijft de hele Jozefschooltijd een vaag geheel, met uitzondering van het afscheidsfeest in het Chinees restaurant van de families Lie en Lai aan het einde van de zesde klas. Het is jammer dat er toen nog geen videocamera’s waren, want wat zouden we een prachtige beelden gehad hebben om op terug te kijken.

Na de Jozefschool ben ik, zoals zo velen, naar het Fioretti College in Lisse gegaan. Die jaren stonden volledig in het licht van het basketbal. Met een vast groepje jongens, en een paar meisjes, speelden we dag en nacht op het pleintje bij de Technische School. Ook toen ik ging studeren ( tropische landbouw in Wageningen), bleef basketbal het leidende element in mijn bestaan. Bij de lokale basketbalvereniging heb ik zo ongeveer alle mogelijke functies bekleed, soms meerdere tegelijk. Ik heb daar ook mijn vrouw ontmoet, met wie ik na bijna 30 jaar nog steeds samen ben en met wie ik inmiddels twee zoons van 12 en 13 (bijna 14) jaar heb.

Na de studie in Wageningen heb ik bijna 10 jaar in de ontwikkelingssamenwerking gezeten: in Afrika, het Midden-Oosten en in Azië. Eind jaren 90 ben ik daarmee gestopt en hebben we ons in Nederland gevestigd. We wonen nu alweer bijna 10 jaar in Heemskerk, vlakbij het duin waar ik met regelmaat een rondje hardloop. Voor mijn dagelijks brood ben ik trainer bij een Brits software bedrijf, een baan waarvoor ik vrij veel in het buitenland zit. Maar de 9e mei ben ik in Nederland!
Paul Broekhof